Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στην Ιωάννα Χάβιαρη που εργάζεται στον ελληνικό ραδιοφωνικό σταθμό 2mm του Σίδνεϋ στην Αυστραλία, για την ιδιαίτερη τιμή να διαβάσει σήμερα στην εκπομπή της «Ραδιομυθιστόρημα», το σύντομο κείμενό μου «Χελώνα δίχως καβούκι». Παραθέτω το κείμενο της εκπομπής, την οποία μπορείτε να ακούσετε όπως μεταδόθηκε κατεβάζοντας το αρχείο mp3 (μεγέθους 4.53 MB) από τη διεύθυνση: http://bit.ly/ZwTltJ
 
Φίλες και φίλοι του βιβλίου, καλό σας μεσημέρι. Το σημερινό «Ραδιομυθιστόρημα» είναι αφιερωμένο, βέβαια, στον έρανο που διοργανώνει σήμερα όλη την ημέρα ο 2ΜΜ με σκοπό να βοηθήσει τα μεγαλύτερα θύματα αυτής της κρίσης: τα παιδιά στην Ελλάδα. Διαβάζουμε την ιστορία που έχει γράψει ένας νέος Έλληνας, ο Ηρακλής Λαμπαδαρίου, με τίτλο «Χελώνα δίχως καβούκι».

«Δεν έχω ρολόι – τι να το κάνω άλλωστε; – μα αντιλαμβάνομαι πολύ καλά, στην ολοκλήρωση του κάθε λεπτού, τον οργανισμό μου να εξασθενεί, να χάνεται ένα ακόμη μέρος από την ενέργεια και τη δύναμη που υπήρχαν κάποτε σ’ αυτό το σώμα. Αυτό το σώμα που, πλέον, μοιάζει με αέρινο, ανύπαρκτο, διότι ο ψυχρός αέρας το τυλίγει σχεδόν σαν αστραπή.

Μάταια, προσπαθώ να ξεγελάσω τον εαυτό μου ότι μία τσαλακωμένη χαρτόκουτα ή μια σκισμένη αφίσα θα με προστατεύσει από τον αέρα, τη βροχή, το χιόνι. Με πολύ περπάτημα και αρκετή υπομονή θα ψάξω και πάλι αύριο, όπως και κάθε μέρα εδώ και μήνες που δεν μπορώ πια να υπολογίσω, σε κάδους απορριμμάτων για κάποιο κομμάτι παλιού ρούχου. Όταν μαζέψω αρκετά, θα μπορέσω με κάποιο τρόπο να τα ενώσω και να φτιάξω κάτι που θα μοιάζει με ρούχο για να το φοράω και να κρυώνω λιγότερο. Από τη βροχή δεν μπορώ να προστατευτώ, μα αν είμαι τυχερός θα βρω ένα μέρος μέχρι να σταματήσει και μετά θα συνεχίσω για ακόμη μία περιπέτεια στην αφιλόξενη για μένα πόλη. Μια πόλη που συγκεντρώνει τόσο απειλητικά το βλέμμα της πάνω μου, σαν να αποτελώ απειλή γι’ αυτήν. Ίσως μια απειλή για την τόσο όμορφη ψευδαίσθηση που έχει δημιουργήσει και συνεχίζει να καλλιεργεί ότι όλα βαίνουν καλώς, ότι προβλήματα ουσιαστικά δεν υπάρχουν κι όποια τυχόν κι αν υπάρξουν λύνονται ως δια μαγείας, ότι όλοι είναι χαρούμενοι αφού καταναλώνουν, αφού διασκεδάζουν, αφού κανένας δεν παραπονιέται. Μέρος αυτής της ψευδαίσθησης ήμουν κάποτε κι εγώ, αλλά τώρα βρίσκομαι στο περιθώριο, του οποίου οι διαστάσεις αυξάνονται καθώς φεύγουν οι μέρες, τρέχουν οι μήνες, καλπάζουν τα χρόνια. Ένα περιθώριο στο οποίο οι συγγενείς μου, οι φίλοι μου, οι γνωστοί μου με έχουν τοποθετήσει και οι άνθρωποι που με βλέπουν καθημερινά στο δρόμο δεν ξεχνούν να μου θυμίζουν με τη ματιά τους. Έχω κάνει λάθη, πολλά. Όλοι μας κάνουμε λάθη και όλοι μας μαθαίνουμε από αυτά. Άλλοι μικρότερα, άλλοι μεγαλύτερα. Άλλοι λιγότερα, άλλα περισσότερα. Άλλοι μπορούν μόνοι τους να τα ξεπεράσουν και άλλοι χρειάζονται βοήθεια. Όταν με συναντήσεις σε κάποιο παγκάκι, κουλουριασμένο, προσπαθώντας να προστατευθώ από το κρύο, έχοντας μέρες να φάω, μη φοβηθείς, πλησίασε, μίλησέ μου, έχω ανάγκη τη βοήθειά σου».


Ας ευχηθούμε, φίλες και φίλοι του βιβλίου, τα παιδιά που μεγαλώνουν σήμερα στην Ελλάδα, να μη βρεθούν ποτέ σ’ αυτήν την κατάσταση κι ας κάνουμε όλοι μας ό,τι καλύτερο μπορούμε. Από το «Ραδιομυθιστόρημα» και την Ιωάννα Χάβιαρη, να είστε και να είμαστε όλοι καλά. Γεια σας.

Σημείωση: η φωτογραφία που συνοδεύει την ανάρτηση είναι από το βιβλίο «Ο Καρλομάγνος και η κάμερα με τα μυστικά» του Συγγραφέα-Φωτογράφου, Σπύρου Παλούκη, τον οποίο ευχαριστώ θερμά.