Το Σάββατο, στις 11 Νοεμβρίου 2006, οι κάτοικοι της Κομοτηνής είχαν την ευκαιρία να παραστούν στην παρουσίαση του τελευταίου βιβλίου του κυρίου Αντώνη Σιμιτζή με τίτλο «Δρόμοι της Οργής», η οποία πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.
Το βιβλίο παρουσίασαν η Αλεξανδρουπολίτισσα δημοσιογράφος και συγγραφέας, κυρία Ελένη Σκάβδη, το Λογοτεχνικό Τμήμα της Κοινότητας Νέων και η εκδότρια-διευθύντρια του «Παρατηρητή της Θράκης», κυρία Τζένη Κατσαρή-Βαφειάδη, η οποία ανέλαβε το δύσκολο ρόλο του συντονιστή της όλης εκδήλωσης.
Στην αρχή λοιπόν της εκδήλωσης όλα φαίνονταν όμοια και ακριβώς τα ίδια με ό,τι συμβαίνει σε παρόμοιες περιπτώσεις. Καθώς όμως σιγά-σιγά ξεδιπλωνόταν η γραφή και το ύφος του συγγραφέα μέσα από την ανάγνωση αποσπασμάτων της συλλογής του «Διηγήματα της Απαλάμης» από μέλη του Λογοτεχνικού Τμήματος της Κοινότητας Νέων και από την σύντομη παρουσίαση της υπόθεσης και των χαρακτήρων του καινούριου βιβλίου «Δρόμοι της Οργής» από την κυρία Ελένη Σκάβδη, συνειδητοποιούσε κανείς ότι μπρος στα μάτια του έχει έναν συγγραφέα-φαινόμενο, ο οποίος δεν διστάζει και μπορεί να γράφει ό,τι πραγματικά σκέφτεται, έστω και αν προκαλέσει πολλές φορές αντιδράσεις με την οδό αυτή που επέλεξε να ακολουθήσει, διότι η αλήθεια πονάει τις πλείστες των περιπτώσεων… Όσο μάλιστα περνούσε η ώρα και ήρθε πλέον η σειρά του συγγραφέα να αναφερθεί στο νέο του έργο, η επιθυμία του κοινού να ακούσει από το στόμα πλέον του ίδιου αλήθειες για την κοινωνία, την πολιτική, το «σύστημα», την ομοφυλοφιλία, τα κυκλώματα, τα συμφέροντα, τα περιβαλλοντικά προβλήματα, τους πολέμους, την ακόρεστη επιθυμία για πλούτο και τόσα άλλα που ταλανίζουν εδώ και χρόνια τον άνθρωπο και τον κόσμο ήταν τόσο μεγάλη που δεν άκουγες τον παραμικρό ψίθυρο μέσα στην ασφυκτικά μικρή αίθουσα.
Βέβαια, όταν έφθασε η ώρα των ερωτήσεων του κοινού προς τον συγγραφέα φάνηκε πόσο λίγο είχαν καταλάβει τα όσα είχε πει λίγα λεπτά πριν. Όμως τα όσα είπε και κυρίως τα όσα έγραψε μέσα στο βιβλίο του «Δρόμοι της Οργής» (επειδή έχω διαβάσει ήδη το βιβλίο του με μεγάλη μου χαρά για τον χρόνο που αφιέρωσα) είναι ένας πραγματικός θησαυρός αποκαλύψεων των θλιβερών καταστάσεων και των συγκαλύψεων που επικρατούν και επιδιώκονται σήμερα όχι μόνο στην δική μας, στην Ελληνική κοινωνία αλλά στην παγκόσμια.


Είμαστε δυστυχώς στην δυσάρεστη όσο και θλιβερή θέση να μην έχουμε πλέον τέτοιας διανόησης, τόλμης και θάρρους συγγραφείς, οι οποίοι να μας λένε όπως έχουν τα πράγματα και να προσπαθούν μέσω της τέχνης του λόγου τους να μας επιφέρουν την Αριστοτελική κάθαρση, κάνοντάς μας με τον τρόπο αυτό καλύτερους ανθρώπους-μα τι λέω; Να μας κάνουν ανθρώπους, αληθινούς Homo Sapiens!
Δεν θέλω πλέον τίποτα να πω (άλλωστε τι να πω εγώ, αφού τα λέει ο ίδιος ο συγγραφέας…!) παρά μονάχα ένα μεγάλο «ευχαριστώ» από καρδιάς σ’ έναν άξιο συγγραφέα που με έκανε να δω τον κόσμο διαφορετικά απ’ ότι τον κοίταζα και κυρίως τον αντιλαμβανόμουν μέχρι εχθές, τον κύριο Αντώνη Σιμιτζή:
«Σας ευχαριστώ πολύ κύριε Σιμιτζή και μακάρι να συνεχίσετε να γράφετε με τον ίδιο αποκαλυπτικό, αληθινό, γνήσιο τρόπο!»