Διαβάστε το άρθρο μου που δημοσιεύτηκε στην τοπική εφημερίδα της Καβάλας «Χρονόμετρο» το Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2005 στην στήλη «Με την ματιά ενός φοιτητή». 
Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ έχει οριστεί για τις 20 Ιουνίου, όμως το πρόβλημα των προσφύγων και ιδίως των παιδιών τους είναι ένα πρόβλημα που καθημερινά κάνει έκκληση στην ανθρωπιά μας και ζητάει μια άμεση και οριστική λύση ! Ας μην γυρνάμε την πλάτη στους ανθρώπους αυτούς και ας μην τους θυμόμαστε μόνο στις 20 Ιουνίου ! …γιατί πάνω απ’ όλα είμαστε άνθρωποι !Στην εποχή μας, το πρόβλημα των προσφύγων είναι πιο έντονο από ποτέ. Αυτοί που το βιώνουν περισσότερο, είναι τα παιδιά. Αυτά στερούνται ό,τι για τα υπόλοιπα παιδιά του κόσμου είναι δεδομένο. Διώχνονται ή εγκαταλείπουν τα σπίτια τους, στερούμενα την οικογένειά τους, την ίδια τους την αθωότητα.



Σύμφωνα με τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, περίπου είκοσι πέντε εκατομμύρια παιδιά, βρίσκονται ξεριζωμένα από τις εστίες τους. Τα περισσότερα απ’ αυτά, δεν έχουν που να μείνουν ή μένουν σε πρόχειρους καταυλισμούς, εκτεθειμένους στο κρύο και τη ζέστη. Έχουν έλλειψη από βασικά είδη πρώτης ανάγκης, όπως νερό, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ρουχισμό και τρόφιμα. Δεν πηγαίνουν σχολείο, δεν αποκτούν μόρφωση και δουλεύουν όπου βρουν, προκειμένου να στηρίξουν οικονομικά την οικογένειά τους. Πολλές φορές, ζητιανεύουν ή πουλάνε χαρτομάνδηλα. Είναι τα παιδιά που προσπερνάμε στο δρόμο, παιδιά ενός κατώτερου θεού.

Ακόμη, ένα εκατομμύριο παιδιά έχουν μείνει ορφανά και δυστυχώς, εκτός από τα άλλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, πέφτουν θύματα κακοποίησης, εγκληματικότητας ή ακόμα χειρότερα, εκμετάλλευσης όπως είναι η σεξουαλική εκμετάλλευση και η υποχρεωτική στράτευση. Δεν είναι λίγες οι φορές εκείνες, που βλέπουμε παιδιά με δάκρυα στα μάτια να αναζητούν λίγο φαγητό σε αντίθεση με τα υπόλοιπα παιδιά τα οποία παίζουν ανέμελα σε κάποια παιδική χαρά. Τα παιδιά των προσφύγων θα προχωρούν πάντα μ’ ένα γιατί να τους σημαδεύει. Με τη ζωή να τους δείχνει την πιο σκληρή και άδικη μορφή της. Αυτά τα παιδιά θα προχωρούν αναζητώντας λίγα ψίχουλα αγάπης και τρυφερότητας.

Το χαμόγελο αυτών των παιδιών γίνεται σιγά – σιγά κλάμα και οι παιδικές εκείνες φωνές γίνονται κραυγές που απαιτούν την προηγούμενή τους ζωή. Και όμως άδικα. Το όνειρο σβήνει μέσα σε λίγες στιγμές και χάνεται και το παραμικρό ίχνος αισιοδοξίας και ελπίδας. Η απανθρωπιά και το μίσος παίρνουν το μέρος της συνεργασίας και της αλληλεξάρτησης.

Οι πρόσφυγες όμως, συνεχίζουν το δικό τους δρόμο απομακρύνοντας όλες τις αναμνήσεις από το μυαλό τους. Κάθε χιλιόμετρο που καλύπτουν είναι σαν να καλύπτουν και ένα κομμάτι από την προηγούμενή τους ζωή. Όμως, πως θα μπορέσουν όλοι αυτοί να πείσουν τα παιδιά τους πως είναι απλώς ένας εφιάλτης και όχι η πραγματικότητα ; Ως πότε θα συνεχιστεί η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ; Ως πότε θα συνεχιστεί η βαρβαρότητα ; Πότε θα μπορέσουν να χαμογελάσουν αυτά τα παιδιά ;

Οι συνέπειες για τους πρόσφυγες είναι καταστρεπτικές. Πρώτα απ’ όλα, αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το σπίτι τους και όλα τους τα υπάρχοντα. Το μόνο που πιθανόν να τους έχει απομείνει είναι η σκέψη πως σε κάποια άλλη χώρα υπάρχουν περισσότερες ελπίδες για να ζήσουν με έναν πιο ειρηνικό τρόπο. Δυστυχώς, αυτό δεν συμβαίνει και έτσι αυτοί οι άνθρωποι, στις καινούριες χώρες που πάνε, αντιμετωπίζουν την εκμετάλλευση από το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο, το οποίο, δεν τους αποδέχεται. Ακόμη αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν εύκολα να βρουν δουλειά, διότι οι περισσότεροι είναι αναλφάβητοι και δεν ξέρουν τη γλώσσα της χώρας στην οποία εγκαταστάθηκαν.

Επίσης, η σημαντικότερη και η πιο οδυνηρή συνέπεια που αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες είναι ο ρατσισμός. Ο ρατσισμός που δέχονται, κάνει πιο μεγάλο το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν : τους πληγώνει τα συναισθήματά τους και τους δημιουργεί ανασφάλειες. Δυστυχώς, οι πρόσφυγες δεν μπορούν να κάνουν κάτι γι’ αυτό το πρόβλημα παρόλο που ξέρουν πως έχουν και αυτοί δικαιώματα μέσα στην κοινωνία.

Κατά την άποψή μου, το καλύτερο που μπορούν να κάνουν οι πολίτες των χωρών στις οποίες υπάρχουν πρόσφυγες είναι να τους σέβονται και να τους αποδέχονται. Επίσης, οι κυβερνήσεις θα πρέπει να βελτιώσουν τους όρους διαβίωσης αυτών των ανθρώπων και να τους παρέχουν κοινωνική περίθαλψη. Πιστεύω πως, τις περισσότερες φορές η βοήθειά μας περιορίζεται στην συγκέντρωση τροφίμων και φαρμάκων και σ’ αυτό το σημείο σταματάμε. Όμως, πως θα μπορούμε να σβήσουμε την οδύνη αυτών των ανθρώπων όταν κάποιοι άλλοι, μεγάλοι, δεν παύουν τις απάνθρωπες αυτές ενέργειες ;

Το μαρτύριο των προσφύγων δεν σταματά με μια βοήθεια όλων. Αυτοί οι άνθρωποι θα είναι ευτυχισμένοι μόνο όταν θα αντικρίσουν ένα ήσυχο τοπίο. Μόνο όταν οι «μεγάλοι» θα αποφασίσουν να σταματήσουν τον πόλεμο. Συμπερασματικά, θα μπορούσα να πω πως αυτό το πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί με τους πρόσφυγες αποδεικνύει για ακόμα μια φορά την ανικανότητα των μεγάλων πολιτικών να λύσουν τις διαφορές τους με ειρηνικό τρόπο. Όλα αυτά δείχνουν το χαμηλό επίπεδο όλων αυτών που πιστεύουν πως θα μπορέσουν να επιβληθούν.